Многу луѓе не би се смееле во моја позиција. Седев спроти психијатарот, држејќи ја раката на мојата сопруга како нашиот две-годишен син, кој си играше на подот.

„Тежината на аутизмот на вашиот син најверојатно ќе го спречи да порасне и да стане независен. Многу е веројатно дека нема никогаш да зборува или да има пријатели“, кажа психијатарот и ги проучуваше нашите изрази на лица.

Мојата жена ми ја стисна раката малку посилно, но таа исто така се насмевна затоа што знаевме од друга страна дека дијагнозата е незначајна: Кога имав три години, психијатарот им кажа иста работа на моите родители за мене.

Поуката е: Оваа приказна не носи до работ на лошата помисла дека ништо нема да биде во ред, но всушност на крајот ни кажува дека некогаш премногу брзо пресудуваме за некои работи.