Јас бев најголемиот малер. Иднината значеше само ново разочарување и ништо друго. Детската траума беше мој изговор за да бидам прекумерно внимателен. Зошто да трпам уште повеќе срам и болка? Тогаш ја сретнав Чејс.

Тие рекоа дека годините на физичка и психичка злоупотреба ја спречиле да биде „нормална“. Изгледаше како мртовец. Ние ја зедовме дома. Можеби се видов себеси во ова кутре. Прво таа се обидуваше да лае на нас и да се обиде да не гризне. Јас разбрав дека треба да се поставиме поинаку кон неа. Но тогаш Чејс стана отворена, среќна и не се плашеше. Таа имаше верба во луѓето. Таа го истражуваше нејзиниот нов свет и се бореше со своите нови пријателчиња. Таа не се наврати на минатото, кое ќе ја натераше да избегне нова авантура. Чејс сега се превртува на својот грб додека ја пишувам оваа приказна и не се грижи за нејзината иднина.

Поуката е: Некогаш нашите најдобри учители доаѓаат на четири нозе и со опашка. Со спасувањето на Чејс, Одри Хагар во оваа приказна кажува дека си го промени својот живот и го остави минатото зад себе.