Во еден разговор откако татко ми се разболе, работите се сменија целосно.

Јас пораснав во една мала фарма. Имав куче со кое секогаш се шетавме во планините. Мојот татко работеше во градот како заварувач. Тој беше смирен и повлечен. Тој немаше високо образование, но беше паметен, со инжинерски начин на гледање на проблемите. Татко ми беше човек, кој се обидуваше постојано да ме научи мене и мојот брат на корисни работи, вклучувајќи ја и почитта. Тој имаше и темперамент, но јас тоа не го сакав многу.

Еден ден се враќав од училиште и неговиот автомобил беше дома. На мајка ми и кажал дека не се чувствува добро. Мојот татко никогаш немаше пропуштено ден на работа, всушност кога ќе се вратеше дома, тој работеше уште повеќе.

Мултипен миелон е вид на рак. Започнува во ќелиите кои прават антитела за телото и го намалуваат имунитетот. Оваа болест ја одзема енергијата на телото и постојано се чувствувате уморни. Во последната година од животот на татко ми, неговиот ден се состоеше од станување од болничкиот кревет во дневната соба и седнување на неговиот стол.

Се сеќавам дека еден ден кога се вратив дома од училиште, не знаев каде се брат ми и мајка ми, но ние двајца разговаравме.

Тој ми зборуваше за животот, неговото раснење, како било во втората светска војна и слично. Зборуваше повеќе од еден час, кога сфатив што сака да направи. Тој бараше прошка. Се што беше потребно беше разбирање и му простив се.

Кога почина, јас не бев во училиште неколку дена. Мојот најголем страв беше да заминам на часот по физичко. Дојде мојот „поранешен дечко“, кој неколку пати ме измами и изговори „Ленш!“

– Што сакаш?

„Слушнав дека починал татко ти.. Вистина ли е тоа?“

-Да

„Жал ми е“

По оваа случка почнав да плачам и со мојот најголем непријател станав уште поблиска од било кога и тогаш сфатив дека го сакам.